Co to jest Incoterms 2010? Formuły i reguły handlowe

Planujesz rozpocząć przygodę ze sprowadzeniem towarów z Chin? Zanim się na to zdecydujesz, koniecznie dobrze zapoznaj się z tematyką importu. Istnieje bowiem kilka trudnych wątków, które mogą przysporzyć Ci problemów. Jednym z takich aspektów, który nie może mieć przed Tobą żadnych tajemnic, jest Incoterms 2010.

Incoterms 2010 – co to jest?

Jeśli zdecydujesz się na międzynarodowy transport towarów, będziesz zobowiązany do podpisania kontraktów z chińskimi importerami. Musisz wiedzieć, że decydując się na kontrakt na jednych warunkach jesteś na przykład zobligowany do samodzielnej organizacji transportu z Chin, z kolei w innym przypadku to dostawca będzie odpowiadał za cały przewóz towarów na trasie Chiny-Polska. By nie popełnić żadnego błędu, koniecznie dowiedz się, czym jest Incoterms 2010.

Incoterms 2010 to zbiór międzynarodowych reguł handlowych. Opisują one przede wszystkim warunki sprzedaży. Są przyjęte praktycznie na całym świecie. Zostały skonstruowane bardzo skrupulatnie, by odpowiednio rozdzielić zarówno koszty, jak i odpowiedzialność między sprzedawcą a nabywcą. Oprócz tego określają rodzaj transportu. Ciekawostką jest fakt, że pierwszy raz reguły Incoterms zostały opublikowane w 1936 roku. Od tego czasu były wiele razy zmieniane. Aktualna wersja to właśnie Incoterms 2010.

Reguły Incoterms

Jeśli chcesz sprawnie i umiejętnie negocjować warunki handlu międzynarodowego z chińskimi dostawcami, musisz dobrze znać reguły handlowe Incoterms, ponieważ to właśnie one opisują zagadnienia związane z transportem towarów od eksportera do importera w kwestii formalnej. Co więcej, określają minimalny przewóz produktów, pokrycie kosztów związanych z transportem i ubezpieczeniem oraz rozliczenia. Oprócz tego obejmują kwestie ponoszenia ryzyka za towary na różnych etapach importu. Pamiętaj, że reguły te są stosowane dobrowolnie i obowiązują jedynie importera oraz eksportera, ale nie firmy transportowe ani spedytorów. Co więcej, dotyczą wyłącznie obrotu dobrami materialnymi.

Na ile grup podzielone są formuły Incoterms 2010?

Formuły Incoterms 2010 podzielone są na cztery grupy: C, D, E oraz F. Poniżej przestawiamy ich krótką charakterystykę, która pozwoli Ci zrozumieć różnice pomiędzy nimi.

Grupa C – Main Carrigage Paid

W przypadku tej grupy to sprzedający jest zobowiązany do zawarcia umowy ze spedytorem, a także ponosi koszty transportu. Co więcej, jest on zobligowany do wykonania odprawy celno-eksportowej. Jeśli chodzi o pozostałe kwestie, które mają miejsce już po załadunku towarów, czyli np. koszty związane z transportem – leżą one po stronie kupującego.

CFR – Cost and Freight (and named destination port), czyli Koszt i fracht (oraz określony port przeznaczenia) – kupujący ponosi koszty ubezpieczenia towarów od chwili załadunku towarów w porcie nadania. Dostawę można uznać za zrealizowaną w momencie, gdy towar zostanie załadowany na statek przewoźnika, który zostanie wskazany przez sprzedającego.

CIF – Cost, Insurance and Freight (and named destination port), czyli Koszt, ubezpieczenie i fracht (oraz określony port przeznaczenia) – w tej sytuacji to sprzedający jest odpowiedzialny także za zawarcie umowy, jak i opłacenie ubezpieczenia przewożonych towarów na rzecz kupującego. Oprócz tego opłaca oczywiście również koszt i fracht.
CPT – Carriage Paid To (…named destination port), czyli Przewoźne opłacone do (…określonego miejsca przeznaczenia) – jest to odpowiednik CFR, jednak dotyczy transportu innego niż morski i wodny śródlądowy (także multimodalny).
CIP – Carriage and Insurance Paid to (…named destination port), czyli Przewoźne i ubezpieczenie do (…określonego miejsca przeznaczenia) – jest to odpowiednik CIF, jednak dotyczy transportu innego niż morski i wodny śródlądowy (także multimodalny).

Grupa D – Arrival

Ta grupa odpowiada za sytuacje, w których to sprzedający towary jest odpowiedzialny za dostarczenie ich do konkretnego miejsca lub portu przeznaczenia.

DAT – Delivered At Terminal, czyli Dostarczone (określone miejsce przeznaczenia) – oznacza to dostarczenie towarów do terminala. W tej sytuacji to sprzedający jest odpowiedzialny za przetransportowanie zamówienia do konkretnego terminala, a także za jego rozładunek.
DAP – Delivered At Place, czyli Dostarczone na miejsce – w tym przypadku to sprzedający jest zobowiązany do przetransportowania towarów do wyznaczonego miejsca. Z kolei za rozładunek odpowiedzialny jest już kupujący.

Grupa E – Departure

W tej grupie to strona sprzedająca odpowiada za udostępnienie towarów do dyspozycji strony kupującej. Punkt wydania zostaje wskazany przez sprzedawcę, który nie odpowiada za odprawę celno-transportową, a także nie ponosi kosztów oraz ryzyka załadunku.

EXW – Ex Works (and named place), czyli Od załadunku (oraz określone miejsce) – w tym przypadku strona sprzedająca ponosi bardzo niewielką odpowiedzialność oraz wykazuje najmniejsze zaangażowanie. Dostawa może być uznana za wykonaną, gdy towary zostaną przekazane do dyspozycji strony kupującej w określonym miejscu. Sprzedający nie jest zobligowany do dalszych czynności.

Grupa F – Main Carriage Unpaid

W tej sytuacji sprzedający jest zobligowany do wykonania odprawy celno-eksportowej, jednak nie opłaca on zasadniczych kosztów transportu oraz ubezpieczenia.

FCA – Free Carrier (and named place), czyli Franco przewoźnik (oraz określone miejsce) – w tym przypadku sprzedający ponosi zarówno koszty załadunku towaru, jak również transportu i ubezpieczenia (do momentu przekazania towarów pierwszemu przewoźnikowi, który zostanie wskazany przez stronę kupującą w oznaczonym miejscu). Produkty można uznać za dostarczone w momencie załadunku. Również w tej chwili następuje przeniesienie na kupującego ryzyka uszkodzenia lub utraty towaru.
FAS – Free Alongside Ship (and named loading port), czyli Franco wzdłuż burty statku (oraz określony port załadunku) – tu z kolei zarówno odpowiedzialność za koszty przewozu towarów, jak również ryzyko strony sprzedającej kończy się w momencie, gdy produkty zostaną dostarczone do burty statku w oznaczonym porcie nadania, ale bez załadunku na statek. Od tego czasu zarówno koszty, jak i ryzyko związane z towarem przechodzi na stronę kupującą.
FOB – Free On Board (and named port), czyli Franco statek (oraz określony port załadunku) – tu z kolei punktem przeniesienia zarówno kosztów, jak i ryzyka za towar ze strony sprzedającej na kupującą jest moment, w którym towary przekroczą burtę statku. Co więcej, sprzedający ponosi dodatkowo koszty załadunku. Uważa się, że właśnie ten warunek jest najczęściej wykorzystywany przy imporcie towarów z Chin.